Οι λέξεις διαμαρτύρονται, ο Θουκυδίδης έρχεται να μας συνδράμει

                                                      

«Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρίας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή.»

 ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ

Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 82, παρ. 4

Ελπίδα: λέξη ανάλαφρη, χαρούμενη, δυνατή. Την έσπειρε η φύση μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Εκεί είναι η φωλιά της. Προορισμός της η άμυνα στις επιθέσεις του κακού. Όπλα της τα φτερά της που σαν έλικας αναζωογονούν την καρδιά και απωθούν το κακό. Τρέφεται από τις ανάγκες και τα θέλω του ανθρώπου, σύμμαχος που δυναμώνει την ψυχή.

Αξιοπρέπεια: Λέξη στιβαρή, σοβαρή, ακέραιη. Πατάει σε δυο κολόνες: αξία και πρέπει. Πάει και τοποθετείται στο μέτωπο εκείνου που την καλεί, γιατί αποφάσισε να την ασπαστεί και να την υπερασπιστεί.. Στα χέρια της κρατάει ζυγαριά. Στη μια πλευρά της τοποθέτησε τα λόγια και στην άλλη τα έργα και τις πράξεις των ανθρώπων.

Η τιμή της ακριβή, δεν συγχωρεί τα λάθη, δεν επιτρέπει τα μισά.

Το ζύγι της αυστηρό και ακριβοδίκαιο. Η ισορροπία ανάμεσα στα δυο εύθραυστη και ανά πάσα στιγμή μεταβαλλόμενη είτε από τις έσωθεν αδυναμίες του ανθρώπου, είτε από τις έξωθεν προκλήσεις.

Η πλευρά με τις λέξεις διαλεγμένες: αρετή, τόλμη, ελευθερία, αλήθεια, τιμή, εντιμότητα, δίκιο, δημοκρατία, σεβασμός, εταίρος, εργασία, ζωή αντιπαλεύουν πάντα το αντίθετό τους: ψέμα, υποκρισία, ατιμία, άδικο, αυταρχισμός, εκβιασμός, φόβος, δουλεία, τρομοκρατία, δανειστές, σύστημα, ισχύς, ανεργία, θάνατος.

Η πλευρά με τα έργα και τις πράξεις: εργασία, αλληλεγγύη, διάλογος κόντρα στις: απάτη, ληστεία, πυγμή, εκβιασμός, συντριβή, ταπείνωση.

Και τα δύο στιγματίζουν εκείνον που τις ξεστομίζει, ή τις διαπράττει.

Συνέβη στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα του Θουκυδίδη, του πατέρα της «ιστορίας» που συνέγραψε τα «8 βιβλία» διερευνώντας  την αλήθεια, για να την μάθουν οι άνθρωποι στους αιώνες.

Παρακολουθεί ο Θουκυδίδης με προσοχή το έργο που παίζεται εδώ και 6 μήνες με τίτλο: « Διαπραγματεύσεις Ελλάδας, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ.» και φαίνεται να οδεύει προς την τελευταία του πράξη.

Στην πλατεία Συντάγματος λοιπόν ευφραίνεται η ψυχή του, ότι η ελπίδα  πήρε τη θέση της στην καρδιά του ελληνικού λαού και γιγαντώθηκε, η αξιοπρέπεια  αντίστοιχα στο μέτωπο της «Ελλάδας του φωτός και του πνεύματος» και έλαχε σε ένα νέο πολιτικό άνδρα η τιμή να τις φωνάξει και το πλήθος απάντησε με ένα ηχηρό ΟΧΙ στην υποταγή, για να φτάσει ως την Ευρώπη και τον κόσμο όλο, για να δει η ανθρωπότητα το έγκλημα που συντελείται: Ανελέητοι δανειστές, ισχυροί του χρήματος θέλουν να ξεριζώσουν την ελπίδα από την καρδιά της, να μουντζουρώσουν και να διαγράψουν  την αξιοπρέπεια, να ταπεινώσουν την πατρίδα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, της Αντιγόνης, του Αισχύλου.

7 Ιουλίου. Η σκηνή μεταφέρεται στις Βρυξέλλες. Το τοπίο μουντό, χωρίς τον ευεργετικό ήλιο που θωπεύει και ημερεύει τα πνεύματα.

Το σκηνικό: Σφραγισμένες αίθουσες, με ελεγχόμενο οξυγόνο και το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι πρωταγωνιστές 28 απέναντι σε έναν, το νέο πολιτικό άνδρα που φέρνει το ΟΧΙ της Αθήνας.

Αλλά

Το ΟΧΙ δεν μπήκε στην αίθουσα, το ανίχνευσε ο ηλεκτρονικός έλεγχος και το απέκλεισε ως επικίνδυνο για τρομοκρατική ενέργεια.

Επάνω στο τραπέζι χορεύουν οι λέξεις: πρόγραμμα, λιτότητα, δάνειο, τόκοι, τράπεζες, περικοπές, απολύσεις.

17 ώρες κράτησε η πράξη και στο τέλος ο νέος πολιτικός άνδρας έσκυψε και υπέγραψε τη συμφωνία: «Παραδίδομε άνευ όρων και αμετάκλητα τη χώρα μας στους δανειστές.» Το έργο δεν είχε κάθαρση, παρά μόνο επικήδειο. Και κάτι ακόμα, συντελέστηκε και άλλο έγκλημα: Οι λέξεις βιάστηκαν, ευνουχίστηκαν.

13 Ιουλίου

Ο πολιτικός άνδρας έρχεται στην Αθήνα, στην τηλεόραση πλέον και όχι στις πλατείες, με ραμμένη στην πλάτη του τη λέξη ήττα και το μέτωπο άδειο. Τώρα τραυλίζει λέξεις μπερδεμένες. Η ελπίδα και η αξιοπρέπεια είναι πλέον  αγνοούμενες.

Το έργο φαίνεται πως δεν τελειώνει. Οι λέξεις δεινοπαθούν, διαμαρτύρονται ότι τις κακοποιούν, τις βιάζουν, τις αρπάζουν και τις πασαλείφουν, τις κουρελιάζουν, τις πετάνε απρόσεκτα.

Και ο κόσμος; Τι θα κάνει αυτός ο λαός ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος; Τι μπορεί να κάνει;

Τρέχει δεξιά και αριστερά, να ακούσει, να μάθει, να καταλάβει. Καινούργιες λέξεις τον βαραίνουν: ήττα, σύγχυση, προαπαιτούμενα, περικοπές, μνημόνιο, ανεργία, απολύσεις, φόροι, αβεβαιότητα, ανασφάλεια…

Ποιός θα τον βοηθήσει να δει καθαρά, να τολμήσει να πάρει γενναίες αποφάσεις; Τι έφταιξε; Ποιος είχε το δικαίωμα να πετάξει την ελπίδα και την αξιοπρέπεια;

Ο Θουκυδίδης έρχεται να μας συνδράμει, μας δείχνει το δρόμο: Να καθαρίσουμε τις λέξεις, να τις φυλάξουμε και να τις φωνάξουμε όταν το καλεί η ανάγκη.

Μόνο έτσι θα νικήσουμε το φόβο , θα καθαρίσει ο αέρας  και η ελπίδα θα φτερουγίσει ξανά στην καρδιά. Η αξιοπρέπεια θα τιμά πάντα το μέτωπο εκείνων που την τιμούν.
Θα συμφωνούσαν, είμαι βέβαιη και οι:

Κατερίνα Γώγου: «Δεν πυροβολούν στα πόδια, στο μυαλό. Το νου σου έ;»

Μπ. Μπρεχτ : «Μη χαίρεστε ότι σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και θα γεννήσει κι άλλα.»

Κ. Π. Καβάφης: «Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε, όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις.»

Κοζάνη 8-8-2015

                                                                                          Γκουτζιαμάνη Γιάννα

                                                                                                 φιλόλογος